Strona:Karol May - The Player.djvu/62

libyśmy uderzeniem w pysk, gdyby się odważył przyjść do nas. Ale on nie przyjdzie, niema go w tej okolicy.
 — Mylisz się. Był w mojej hacjendzie, a potem rozmawiałem z nim w Ures. Zamierza udać się do Fuente i do Almaden, aby uwolnić białych robotników.
 Te słowa zastanowiły Indjanina. Zdawało się, że chce przewiercić hacjendera spojrzeniem, gdy zapytał niedowierzająco:
 — Kłamiesz; usiłujesz nas zastraszyć; ale Yuma nie zazna obawy!
 — Ja nie kłamię! Sennor juriskonsulto, potwierdź pan moje słowa!
 Wezwany, widząc w tem jedyną nadzieję ratunku, podjął śpiesznie:
 — Tak jest; don Timoteo mówi prawdę; najszanowniejszy pan może w to wierzyć. I Old Shatterhand, i Winnetou byli u mnie.
 Wcale nie było mi na rękę, że ci ludzie opowiadali o nas; w innych okolicznościach, gdybyśmy byli jeszcze daleko, mogli zarówno sobie, jak nam niepowetowaną wyrządzić szkodę. Świadczyło o tem wrażenie, jakie wywołały nasze imiona na Indjaninie.
 — Uff, Uff! — wykrzyknął Yuma, zrywając się z miejsca. — Winnetou był u was i Old Shatterhand także?
 — Tak jest. Old Shatterhand był nawet dwa razy u mnie, najszanowniejszy panie. Ci obydwaj najsławniejsi ludzie wyruszyli za nami, obierając drogę przez hacjendę del Arroyo.
 Wtedy czerwonoskóry wyciągnął rękę i zawołał do swoich towarzyszy:
 — Czy moi czerwoni bracia słyszeli? Old Shatterhand

62