Strona:Karol May - The Player.djvu/94

dzili swojej obecności, dopóki nie połączymy się z nimi. Skoro to nastąpi, zabierzemy się natychmiast do oczyszczenia tego łotrowskiego gniazda.
 Na tem skończyła się nasza rozmowa; teraz chodziło jedynie o to, czy wywarła na Playerze oczekiwane wrażenie. Jeniec patrzył ponuro przed siebie i zdawał się pogrążać w myślach; rzecz prosta, nie wdałem się z nim w rozmowę pierwszy. Przemówić powinien był Player. — I rzeczywiście, już po kilkunastu minutach, zwrócił się do mnie z zapytaniem:
 — Master, zechcijcie mi powiedzieć, czy Yuma Shetar umie po angielsku?
 — Może kilka słów, nie więcej, — odrzekłem.
 — Pozwólcie mi więc powiedzieć, że zrozumiałem wszystko, o czem rozmawialiście z nim przed chwilą. Z jakiego właściwie powodu zachowujecie się względem nas tak wrogo?
 — Pytacie jeszcze o to? Master Player, nie bierzcie mi tego za złe, jeżeli nazwę wasze pytanie głupiem.
 — Czy wyrządziłem wam jaką krzywdę?
 — Nie; ale z waszymi kamratami mam tęgo na pieńku. Spłacę im dług natychmiast, w postaci kilku kul.
 — A ja? Co zamierzacie ze mną zrobić?
 — Tego nie mogę już teraz wiedzieć. Muszę się naprzód przekonać, czy przyłożyliście rękę do krzywdy moich rodaków.
 — A gdyby się tak okazało?
 — Nagrodzimy was pewnym i dobrze wymierzonym strzałem.
 — Do stu piorunów! Któż to ustanowił was sędzią nade mną?

94