Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/103

rem zaś znaleźli znane myśliwemu lecznicze ziele. Zebrał dostateczną ilość i zaczął żuć kilka liści i łodyg, aby przyłożyć Cortejowi do rany. Niedługo później ociemniały doznał kojącego działania ziela.
 Jechali przez całą noc. Nad ranem konie były tak znużone, że musieli się zatrzymać.
 Urządzili postój w niewielkim zagajniku. Zdala widać było zabudowania folwarku.
 — Jesteśmy wpobliżu hacjendy — rzekł Grandeprise. — Czy mam tam pójść i zdobyć konie, podczas gdy pan będzie odpoczywał?
 — Tak. Ale, sennor, czy wróci pan?
 Tylko strach ostateczny mógł natchnąć go takiem pytaniem.
 — Uważa mnie pan za łotra? — odparł Grandeprise. — Dałem słowo, a nie zwykłem go łamać.
 — Dobrze! Zdobędzie pan konie bez zapytania?
 — Mógłbym się ważyć, ale mniemam, że lepiej pomówić z tymi ludźmi. Zabiorą nasze konie i wymienią. Będę musiał niewiele dopłacić. Siodła i uprząż pozostaną przy panu. To może pana przekonać, iż na pewno wrócę.
 Myśliwy zdjął siodło i uprząż z koni i pojechał.
 Cortejo czuł się o wiele pewniej, niż dnia poprzedniego. Uszedł wszak najbliższym, największym niebezpieczeństwom. Zdawało mu się także, że może polegać na Grandeprise. Był to nieokrzesany, ale szczery i dobry człowiek. — Skoro umilkł w oddali tętent, Cortejo pod wpływem ciszy wpadł w drzemkę, która trwała zapewne dosyć długo, gdyż ocknąwszy się, u-

97