Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/106

myśli. Miałem w rzeczy samej krewnego, który był marynarzem.
 — I nazywał się Grandeprise?
 — Nie. Nazywał się inaczej, ale przybrał moje nazwisko, aby mnie zniesławić. Był piratem, rozbójnikiem morskim.
 — Do pioruna! — zawołał Cortejo. — Co pan mówi, piratem?
 — Tak; był to korsarz, handlarz niewolników — słowem łotr.
 — Czy pracował na czyimś okręcie, czy też sam był kapitanem?
 — Był kapitanem.
 — Jak się nazywał jego okręt?
 — „Lion“
 — Istotnie? Ach, a więc, to ten, którego mam na myśli.
 — Znał pan tego kapitana! A może ma pan z nim porachunki, jak ja?
 To pytanie wskazywało, że myśliwy nie jest usposobiony przyjaźnie względem swego krewniaka. Dlatego odparł Cortejo:
 — Owszem, porachunki jeszcze niezakończone.
 — Zrezygnuj pan z ich wyrównania! Na pewno już nie żyje. Szukałem go, jak tylko można, gorliwie dnie i noce, z nienawiścią i zemstą w sercu. Byłem na jego tropie przez całe lata; ale ilekroć miałem go schwytać, wymykał mi się zawsze. W końcu ślad zaginął; okręt zatonął wraz ze swoim kapitanem.
 Głos myśliwego miał teraz inny dźwięk. Słowa syczały nienawiścią.

100