Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/107

 — Nienawidził go pan?
 — Tak; nienawidziłem go tak, jak tylko człowiek nienawidzieć może człowieka.
 — A jednak był pańskim krewnym?
 — O, był nawet moim bratem, to znaczy moim bratem przyrodnim.
 — Chyba więc doznałeś od niego straszliwych rzeczy — rzekł Cortejo z wzmożoną ciekawością.
 Myśliwy milczał przez chwilę, poczem rzekł:
 — To był djabeł. Poczynając od dnia, kiedy jego matka została żoną mego ojca, nie miałem chwili szczęśliwej.
 — Jego matka była wdową?
 — Tak, i mój ojciec wdowcem. Muszę panu powiedzieć, iż ojciec mój był osadnikiem; moja matka, wydawszy mnie na świat, umarła w połogu. Miałem lat dwadzieścia, miałem narzeczoną piękną i dobrą jak anioł, kiedy ojciec mój zdecydował się ożenić. W New-Orlean poznał wdowę po Hiszpanie i pojął za żonę.
 — Niemiły związek.
 — Och, to mnie nie obchodziło. Mój ojciec był sam sobie panem i mógł robić, co mu się podobało. Atoli ta Hiszpanka miała dziewiętnastoletniego syna, którego wprowadziła do domu. Co mam panu opowiadać! Powiem tylko tyle, że zabrał mi narzeczonę i zastrzelił ojca, zdoławszy rzucić poszlaki na mnie. Zostałem skazany, ale umknąłem dzięki przyjaciołom. Zbrodniarz dopiął celu: zagarnął osadę, która właściwie do mnie należała. Ale to nie na długo starczyło. Przejadł i przepił majątek, i, skoro wydał ostatni szeląg,

101