Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/109

wam się, że niedługo ujrzę tego czcigodnego Henrica Landolę!
 Oczy myśliwego wpiły się w wargi Corteja, jakgdyby pragnął wyczytać słowa, zanim zostaną wypowiedziane. Uchwycił go za ręce.
 — Istotnie spodziewa się pan, że spotkasz tego człowieka? Nie jesteś jego przyjacielem, lecz wrogiem?
 — Byłem jego przyjacielem, ale teraz jestem wrogiem. Oszukał mnie i okłamał; zadanie, które mu powierzyłem, wykonał nie zgodnie z mojem zleceniem, lecz postąpił samowolnie i wyrządził mi wielkie szkody.
 — Chce się pan zemścić? — zapytał myśliwy. — Czy mogę być pańskim sojusznikiem?
 — Gdybym wiedział, że można panu zaufać.
 — O sennor, daj mi tego potwora w ręce, a uczynię dla pana wszystko, co jest w mocy ludzkiej. Poprostu płonąłem pragnieniem zemsty. Gdzie myśli pan szukać Landoli?
 — Chwilowo jeszcze nie wiem. Nadewszystko muszę dotrzeć szczęśliwie do hacjendy. Z chwilą, gdy będę bezpieczny, na pewno dostanę o Landoli wyczerpujące wiadomości.
 — A więc jedźmy! Konie są osiodłane. Obejrzymy tylko pańskie oczy.
 Grandeprise zdjął opatrunek. Cortejo z radością stwierdził, że na jedno oko widzi, aczkolwiek słabo. Po ponownem przyłożeniu ziela, dosiedli rumaków i pojechali.
 W mroku nocy dwaj jeźdźcy przybyli z po-

103