Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/111

 — Ktoś, kto wystrzeli, jeśli natychmiast nie usłyszy odpowiedzi.
 — Oho, ja też mam strzelbę.
 W tej samej chwili usłyszano pianie kura.
 — Odpowiadaj! — zawołał pierwszy. — Twoje hasło?
 — Hasło? — zapytał drugi. — Ach, mówisz o haśle, więc jesteś synkiem cywilizacji, a nie przeklętym Indjaninem.
 — Ja Indjaninem? Niech licho porwie wszystkich czerwonoskórych! Mówisz po hiszpańsku jak biali. Czy esteś z hacjendy del Erina?
 — Tak. Należę do załogi sennora Corteja.
 — Wszyscy djabli, jesteśmy kamratami!
 — A więc i ty uciekłeś?
 — Tak. Bogu dzięki, udało mi się drapnąć.
 — No, to nie pozabijamy się wzajemnie; pojedziemy razem.
 Cortejo z napięciem przysłuchiwał się ich rozmowie. Teraz wystąpił o kilka kroków naprzód.
 — Nie lękajcie się! Tu są jeszcze inni wasi przyjaciele.
 — Do piorunów! — szepnął Grandeprise. — Co panu do głowy strzeliło, sennor Pirnero? Oni są z oddziałów tego głupiego Corteja.
 Obaj uciekinierzy oniemieli z oszołomienia. Po chwili jeden zapytał:
 — Jeszcze ktoś? Kim jesteście? Też uciekliście?
 — Nie.
 — Więc trzeba się mieć na baczności. Ilu was jest?
 — Dwóch.

105