Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/112

 — Niech wam djabeł uwierzy! Skąd przybywacie?
 — Z Rio Grande del Norte.
 — A dokąd dążycie?
 — Do hacjendy del Erina, do mojej córki i do was. Czy nie poznajecie mego głosu? Jestem Cortejo!
 — Szaleństwo! — szepnął Grandeprise. — Waży się pan na ryzykowną grę.
 — Cortejo? — zapytał Meksykanin. — Nie kpij z nas! Cortejo nie wróciłby z jednym tylko człowiekiem.
 — A jednak. Zaraz się przekonacie. Podchodzę do was.
 — Lecz tylko pan. Uprzedzam, że trzymam broń wpogotowiu.
 Drugi jeździec zbliżył się do pierwszego. Trzymając w rękach strzelby, gotowe do strzału, wsłuchiwali się w ciszę nocną. Dobiegały kroki jednego człowieka; to ich uspokoiło. Cortejo podszedł i zagadnął:
 — Czy macie zapałki, abyście mnie mogli poznać?
 — Tak. Zbliż pan swą twarz.
 Mówiąc to, jeździec zapalił zapałkę i oświetlił twarz Corteja.
 — Wszyscy djabli! — zawołał. — Istotnie to pan, sennor Cortejo. Gdzie pan zostawił swój oddział?
 — Później się dowiecie. Powiedzcie przedewszystkiem, co się stało, żeście musieli uciec z hacjendy?
 — Zsiądziemy z koni. Jesteśmy dosyć daleko,

106