Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/117

 — Przeszło dwudziestu.
 — Przeszło dwudziestu? — powtórzył Grandeprise, napoły ze zdumieniem, napoły kpiąc. — I tylu mężczyzn pozwoliło, aby dwaj przybysze powalili ich przywódcę?
 — Cóż mogliśmy począć? Powinien go pan był zobaczyć! Nie powiedział, kim jest. Podawał się za wysłańca, czy sprzymierzeńca sennora Corteja. Przybierał ton rozkazodawcy.
 — Sądząc z tego, co wiem, tylko sennor Cortejo mógł rozkazywać na hacjendzie.
 — Słusznie! Jednakże uważali przybysza za Panterę Południa.
 — Ten jest oczywiście sprzymierzeńcem sennora Corteja. Ale wszak Pantera Południa to Indjanin.
 — Kto może w takich chwilach pamiętać o wszystkiem!
 — Opisz pan tego człowieka.
 Meksykanin opisał go. Grandeprise słuchał uważnie i kiwał głową.
 — Takiego człowieka, — odezwał się po chwili — tak potężnie zbudowanego, z taką długą brodą i tak ubranego oraz uzbrojonego, spotkałem obok Juareza na rzece Sabinas. Czy to on?
 — Któż to? — zapytał Cortejo.
 — Nie wiem. Lecz Juarez zdawał się bardzo go szanować.
 — Czy nie powiedziałeś, że w pokoju mej córki padł strzał? — zwrócił się Cortejo do Manfreda.
 — Tak.
 — Święta Panienko! Zastrzelono ją!
 — Nie sądzę — odezwał się Grandeprise. — Skoro

111