Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/118

tylko padł strzał, nastąpił napad? No, więc strzał był sygnałem do walki. Nie powinien się pan lękać o życie córki.
 — W takim razie jęczy w niewoli. Musimy ją uwolnić!
 — Jeśli trzeba, nie odmówię panu pomocy, na jaką tylko mnie stać.
 — Czy nie należałoby natychmiast przystąpić do działania?
 — Hm — mruknął myśliwy. — O jakich działaniach myśli pan, sennor?
 — Nie wiem. Czy nie powiedział pan, że umiesz szpiegować?
 — Powiedziałem; tak jest. Ale tysiąc Indjan obsadziło tę miejscowość.
 — Jutro będzie to samo. Teraz, w nocy, łatwiej iść na zwiady, niż w dzień.
 — Tak się panu tylko zdaje. Czerwoni jeszcze wietrzą zbiegów. Jeśli mnie schwytają, będą uważać za jednego z pańskich ludzi, a w takim razie jestem zgubiony. Jutro rano zaś, jeśli zbliżę się otwarcie do hacjendy, pomyślą, że jestem Amerykaninem.
 — Ale ile złego może się do jutra wydarzyć! Sennor Grandeprise, błagam pana na miłość Boską, czyń, co możesz, i to jak najprędzej!
 — To bardzo niebezpieczne. W jakim kierunku leży hacjenda?
 — Tam, prosto, — odpowiedział Manfredo i wskazał w kierunku hacjendy.
 — A jak daleko do niej?
 — Niespełna pół godziny drogi.

112