Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/129

 Około drugiej po północy dwie postacie wynurzyły się z cienia parkanu i podkradły cichaczem do okienka lochu Józefy. Jednym z nich był Grandeprise. Przyłożył usta do okienka i szepnął:
 — Sennorita Józefa!
 — Niebiosa! Któż to? I czego pragnie?
 — Powiedz mi pani, czy jesteś sama?
 — Tak, samiuteńka.
 — No, mogę pani oznajmić, że przyszliśmy uwolnić sennoritę.
 — O, Dios! Bodajby to była prawda!
 — To prawda. Jestem znajomym pani ojca, który czeka na sennoritę, przed hacjendą.
 Józefa musiała pohamować okrzyk radości, wyrywający się z gardła.
 — Ale jak mnie pan uwolni.
 — Niech sennorita nam to pozostawi. Czy przy drzwiach stoją wartownicy?
 — Było dwóch, ale zdaje się, że odeszli.
 — Muszę wiedzieć na pewno. Niech pani łaskawie zapuka do drzwi
 — Jestem spętana, ale spróbuję.
 Upłynęło parę chwil. Rozległo się kilkakrotne pukanie.
 — Nic nie słyszę. Nikogo pode drzwiami niema.
 — Jeśli istotnie niema, to możemy Panu Bogu podziękować. Musimy bezzwłocznie wziąć się do roboty. Pani zadaniem — nasłuchiwać u drzwi.
 Otwór był zbyt wąski, aby przepuścić człowieka. Musieli nożem usunąć kilka kamieni. Nie było to zadanie łatwe — należało przecież uniknąć szmeru. Ale

123