Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/136

 — Sądziłem, że pani należy do nich. Uważają tu powszechnie, że jest pani żoną czy wdową po jednym z oficerów.
 Emilja roześmiała się wesoło.
 — Mylą się bardzo — rzekła. — Czy wyglądam jak stara kobieta lub wdowa?
 Oko doktora pożądliwie obrzuciło jej czarującą postać.
 — Stara? O, sennorita, co pani myśli? Zwyciężyłaby pani samą boginię Venus, gdyby śmiała iść z panią w zawody.
 — Zbyt wielki komplement przestaje być komplementem sennor!
 — O, mówię tylko prawdę! — zawołał z zapałem. — A więc nie jest pani związana z Francuzami? Ale czemu jeździsz z nimi?
 — Gdyż ochraniają mnie i odwiozą bezpiecznie do Meksyku. Postanowiłam bowiem opuścić Chihuahua, gdzie byłam bardzo samotna, i zamieszkać w stolicy. Oczywiście, ze względu na chaos i niepokój w kraju, chętnie skorzystałam z takiej straży.
 — Nie miała pani krewnych w Chihuahua?
 — Nie. Jestem w życiu samotna.
 — Ale co panią skierowało do Meksyku, sennorita?
 Emilia opuściła powieki i zarumieniła się tak naturalnie, że tylko wielkie doświadczenie mogło ten rumieniec wywołać.
 — To pytanie wprawia mnie w zakłopotanie, sennor, — szepnęła.

130