Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/139

sama przyrównała to do drzewa. Czy nie zrozumiała mnie pani?
 — Zrozumiałam pana, sennor, — uśmiechnęła się. — Myśli pan o towarzyszu życia, którego szukam. A takim człowiekiem chciałby pan sam zostać?
 — O, jakże chętnie! Zrzekłbym się wszystkiego, aby panią uszczęśliwić.
 Szybkie jak błyskawica, kłujące spojrzenie padło z jej oczu. Jej twarz spoważniała i przybrała zimny, surowy wyraz.
 — Czegoby się pan mógł wyrzec, sennor?
 — Ach, uważa mnie pani za zwyczajnego, ubogiego sennora Hilario? Powiedz, czego żądasz od człowieka, do którego chciałbyś należeć?
 — Przedewszystkiem miłości; prawdziwej, wiernej miłości!
 — Nie brak jej. A może pani wątpi?
 — Chcę wierzyć.
 — A więc mów pani dalej!
 — Nie jestem wprawdzie bogata, sennor, nigdy jednak nie walczyłam z ubóstwem. Żądam pewności, że nie doznam nigdy biedy i niedostatku.
 — O, mogę panią zapewnić, że jestem bogaty.
 — Pan? — zapytała z niedowierzaniem Emilja. — Bogaty?
 Spojrzenie jej padło z dumą na jego niepozorną postać.
 — Nie sądź pani po moim ubiorze, sennorita! — rzekł.
 — Dobrze. Zapewnia mnie pan, żeś jest bogaty. Czy mógłby pan dowieść?

133