Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/17

 — A jednak; zmuszę pana!
 — Zmusi pan? — roześmiał się trapper.
 Wzruszył ramionami i splunął tak gwałtownie, że ślina trafiła w górną część kapelusza Corteja, a następnie kapała z szerokiego ronda.
 — Do pioruna! — zawołał Meksykanin. — Co panu na myśl wpada! Czy wiesz, co to za obraza?
 — Precz! — rzekł spokojnie Sępi Dziób. — Jestem Englishman. Gentleman może pluć, gdziekolwiek zechce. Kto chce uniknąć śliny, musi zejść z drogi.
 — Ach! Oduczymy pana tych żartów. Musi pan zaraz oświadczyć, że oddajesz nam cały ładunek.
 — Nie oświadczę.
 — Zmuszę pana! Jesteś moim jeńcem!
 — Pffttf! — plunął trapper mimo nosa Corteja, nie przestając kreślić parasolem w powietrzu. — Jeniec? Ach! Znakomicie! Bardzo znakomicie! Już dawno chciałem być jeńcem!
 — No, w tym wypadku życzeniu pańskiemu stało się zadość. Powinien pan tylko rozkazać swym ludziom, aby nie jechali dalej.
 — Dobrze.
 Powiedział to tonem takim, jakgdyby przystał na żądanie Corteja. Wziął parasol pod pachę, przystawił obie ręce do ust i zawołał tak głośno, aby usłyszano go na parowcu:
 — Zatrzymać się tu! To Pablo Cortejo!
 Nazwany uchwycił go za ramię i rzekł:
 — Do djabła! Co panu wpada do głowy! Poco ich pan zawiadomił, kim jestem?

11