Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/18

 — A poco mi pan powiedział? — zapytał obojętnie trapper.
 — Nie poto, aby pan ryczał na cały głos. Zresztą, nie wystarczy, aby łodzie się zatrzymały. Chodzi mi raczej o to, żeby przybiły do brzegu i oddały fracht.
 Sępi Dziób potrząsnął głową i rzekł:
 — Tego nie uczynią. Zabronię.
 — Potrafimy panu przeszkodzić! Ilu ma pan ze sobą ludzi?
 — Nie wiem. Nieraz zapominam rozmaitych rzeczy, a przypominam sobie dopiero po pewnym czasie.
 — Wkrótce się dowiemy. Rozkaż pan, aby parowce przybiły do lądu!
 — Nie rozkażę.
 Cortejo położył rękę na ramieniu Sępięgo Dzioba i zagroził:
 — Sennor Dryden, łodzie muszą przybić, zanim się ściemni. Jeżeli pan nie wydasz odpowiedniego rozkazu, potrafię pana zmusić!
 — Zmusić? Ach! Jakim sposobem?
 Sępi Dziób trzymał wciąż parasol pod pachą. Włożył ręce do kieszeni spodni. Jego mina była tak obojętna, jakgdyby nic nie mogło mu grozić.
 — Chłostą! — ostrzegł Cortejo. — Każę panu wyliczyć pięćdziesiąt batów!
 — Pięćdziesiąt? Tylko?
 — Sennor, jesteś pan obłąkany!
 — Well! Ale pan także nim jesteś!
 — Skoro panu pięćdziesięciu za mało, każę pana tak długo ćwiczyć, dopóki sennor będzie miał dosyć.

12