Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/21

pozostały konie. Poszkodowany wybrał sobie wzamian najlepszego z owych wolnych rumaków.
 Z sześcioma trupami nie zadawano sobie wiele trudu. Poprostu rzucono je do rzeki. Ranni zaś stanowili poważną przeszkodę w wyprawie. Trzeba było rozstrzygnąć ich los.
 — Znam schronienie, gdzie można ich będzie umieścić, — rzekł jeden z owych rycerzy z pod ciemnej gwiazdy.
 — Gdzie? — zapytał Cortejo, któremu ból mniej już dokuczał.
 — Przedewszystkiem trzeba wziąć pod uwagę, że tu, na tem wybrzeżu, nie będą bezpieczni. Z tamtej strony natomiast mam starego znajomego, który o trzy mile od rzeki posiada chałupę. Tam będą mogli bezpiecznie wylizać się z ran.
 — Ach, gdybym mógł pójść z nimi! — jęknął Cortejo.
 — Kto panu zabrania?
 — Czyż mogę od was odejść?
 — Czemu nie? Wszak nie widzi pan, a zatem nie będzie z pańskiej obecności żadnego pożytku.
 — Być może, jedno oko wyleczy się w ciągu tej nocy.
 — Być może. Jednakże lepiej pan zrobisz, jeśli będziesz się pielęgnował, sennor. Zostaw nam rozkazy. Spełnimy je dokładnie.
 — Nie. Zostanę z wami.
 Meksykanin przestał namawiać. Zapadł wieczór, zapalono ognisko. Usiadł przy niem, zatopiony w my-

15