Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/33

Wiedział, że nie wolno mu jęczeć, a przecież z bólu chciało mu się na cały głos ryknąć.
 Mijały kwadranse; dłużyły się jak wieczność.
 Wreszcie odczuł uderzenie. Tratwa przybiła do brzegu. Macając rękoma, natrafił na gałęź; za nią się też uchwycił. Po dłuższych badaniach dotykiem przekonał się, że prąd osadził tratwę na stałym lądzie.
 Leżał na tratwie jeszcze przez jakiś czas z tego względu, że oczom jego potrzeba było wody. Dzięki niej bowiem ból się zmniejszył, a gorączka przygasła.
 Powlókł się wzdłuż gałęzi i zagajnika w poszukiwaniu wygodnego miejsca.
 — Z początku muszę się ukrywać, — mruknął — aby mnie nie znaleźli moi ludzie, jeśli zechcą szukać.
 Dotykiem przekonał się wreszcie, że dotarł do odpowiedniego miejsca. Położył się na ziemi.
 — A więc przynajmniej nie utonąłem! — rzekł. — Szczęście nie opuściło mnie jeszczcze. Kto wie, czy nie zdołam ocaleć!
 Wysiłek, ból i gorączka tak go opanowały, że pogrążył się we śnie, coprawda niespokojnym, ale bądź co bądź dającym zapomnienie. Wreszcie obudził go chłód. Z wiatru i z osobliwej mgły poznał, że dnieje. I wówczas przekonał się z radością, że lewe oko niezupełnie straciło zdolność widzenia. Skoro słońce rzuciło pierwsze promienie na wodę i pozłociło jej powierzchnię, wydawało mu się, że dostrzega lewem okiem słoneczną pozłotę. Nie było to złudzenie. Wprawdzie stan zapalny nie ustąpił, ale z kwadransa na kwadrans polepszał się, a koło południa Cortejo mógł na-

27