Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/38

 — Ale możemy ich jutro doścignąć.
 — Wlokąc za sobą rannych?
 — To nas zatrzyma. Wtrąćcie ich do wody. Co za pożytek z tych drabów, którzy i tak muszą umrzeć!
 Propozycja została przyjęta. Mimo błagań i łez ciężko rannych, powrzucano ich do wody; prąd uniósł ciała. Przez dłuższy czas do brzegu dolatywały krzyki. —
 Kominy długo jeszcze wyrzucały dym i iskry, gdyż rozpalano maszyny drzewem. Meksykanie śledzili wzrokiem te iskry, które wkrótce zniknęły za zakrętem rzeki.
 — Co teraz? — zapytał jeden z bandy.
 Przywódca posępnie spojrzał na ziemię.
 — Pozostaje jedno — przeciąć im drogę. Rzeka zwraca się tutaj ku Salado. Jeśli przetniemy ten kąt, wyprzedzimy ich.
 — Kiedy wyruszamy?
 — Oczywiście, że nie dzisiaj, lecz dopiero ze świtem. Teraz ułożymy się do snu. — —

32