Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/43

 — Kiedy wyruszyłeś z miasta?
 — Wczoraj rano.
 — Czy spotkałeś większy oddział jeźdźców, czy nie zauważyłeś czego podejrzanego?
 — Nie.
 — Czy ktoś z nas zna tego człowieka?
 — Tak, znam go, — odparł Sępi Dziób. — Spędziłem kiedyś u niego noc. Zapewne przypomina mnie sobie.
 — To wystarczy. Naprzód!
 Oddział pomknął dalej. Grandeprise patrzył za nimi ponuro.
 — Niech djabli porwą tych wielkich panów! — mruknął. — Gdyby nie Sępi Dziób, nie przestanoby mnie tak rychło badać. Co mnie obchodzą inni ludzie? Mam dosyć własnych kłopotów.
 I pojechał, trzymając za uzdę jucznego konia. Skręcił w kierunku miejscowości, gdzie miał się z kimś spotkać. —
 Mariano przyłączył się do Sternaua i Sępiego Dzioba. Był nad wyraz podniecony. Jechał na spotkanie tych, których zobaczyć dawno już nie miał nadziei. Koń jego dobywał ostatnich sił, a jednak Mariano wciąż go popędzał.
 Sternau, zauważywszy to, rzekł:
 — Szkapa runie pod tobą, Mariano. Pozwól jej odetchnąć!
 — Naprzód! — brzmiała niecierpliwa odpowiedź.
 Te trzy, mknące na czele oddziału, konie, były przednimi biegunami. Dzięki temu, coraz bardziej oddalali się od towarzyszy.

37