Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/44

 Było już pewno południe. Naraz Sternau spostrzegł ruchomy punkt na widnokręgu. Osadził na miejscu rumaka i wyciągnął lunetę.
 Obaj jego towarzysze zatrzymali się również.
 — Cóż takiego? — zapytał Mariano, zniecierpliwiony zwłoką.
 — Jacyś jeźdźcy nadjeżdżają — odparł Sternau.
 — Ze strony rzeki? — wtrącił Sępi Dziób. — To może być tylko Cortejo i jego ludzie. Dajcie mi lunetę!
 Tymczasem jeźdźcy się zbliżali.
 — Niech mnie powieszą, jeśli to nie oddział Corteja, — rzekł trapper.
 — Czy widzisz dokładnie? — zapytał Sternau.
 — Niebardzo. Są jeszcze zbyt oddaleni.
 — A więc poczekajmy!
 Nadjechał Juarez wraz z całym oddziałem. Zakomunikowano im przypuszczenie Sępiego Dzioba.
 — Co zrobimy, sennor Sternau? — zapytał Juarez.
 — Ukryjemy się na lewo od zagajnika i podzielimy na trzy oddziały: przedni, środkowy i tylny. Pierwszy i trzeci okrążą wroga, skoro tylko Sępi Dziób da sygnał. Naprzód!
 Gromada wycofała się pod zagajnik i podzieliła zgodnie z rozkazem Sternaua. Sępi Dziób nie odstępował od niego. Poruszał się niespokojnie w siodle, wreszcie zapytał:
 — Sennor, czy mogę zrobić kawał? Wczoraj zwiałem od tych ludzi. Niech mają przyjemność i niech mnie po raz drugi schwytają.
 — To niebezpieczne.

38