Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/46

 — Ach, a nie pańskie ciało?
 — No, wszak wczoraj mnie zastrzelono, czy też wysmagano do śmierci!
 — Nie pleć bzdur, sir! Wczoraj udało się panu czmychnąć; dziś już się to panu nie uda.
 — Nie zamierzam wcale czmychnąć; raczej chcę zostać z wami.
 — Gdzie spędziłeś tę noc?
 — W lesie.
 — Ma pan teraz innego konia. Skąd to?
 — To nie inny koń.
 — Wczoraj uciekłeś na dereszu, a teraz masz kasztana.
 — Kasztan jest też tylko duchem deresza.
 — Nie żartuj! Zabiłeś wczoraj i zraniłeś dwunastu naszych; dzisiaj nam za to zapłacisz. Czy wiesz, gdzie są parowce i łodzie?
 — W waszych rękach. Chcieliście je wszak zdobyć.
 — Niestety, i to się nie powiodło. Wasi ludzie strzelali w nas kartaczami. Zapłacicie nam za to! Wsiadaj na koń! Pojedzie pan z nami do miejsca, gdzie zatrzymały się statki. Wydasz pan je, albo zginiesz — rozważ to sobie!
 Sępi Dziób splunął na kapelusz przywódcy.
 — Gdzie wasz wódz? — zapytał.
 — Ja nim jestem! Poza tem, zarzuć pan swoje przeklęte plucie, bo nauczę pana, jak odróżniać spluwaczkę od sombrera, który nosi caballero!
 Wrzekomy Anglik wzruszył ramionami.
 — Caballero? Pah! Pytałem o Corteja.

40