Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/47

 — Zamordowali go pańscy ludzie. Podczas salwy znajdował się na rzece i został postrzelony, a może utonął.
 — Szkoda. Chętniebym go powiesił!
 — To właśnie zrobimy z panem. Ale przedewszystkiem, jedź pan z nami! Naprzód, sir, bo panu pomogę!
 — Pomóc, i w jaki sposób?
 — W ten!
 Przywódca wyciągnął pistolety i przyłożył trapperowi do czoła.
 — Jeśli pan natychmiast nie dosiądzie konia, palnę panu w łeb!
 — Sam zakosztuj kulki! — odparł Sępi Dziób.
 Błyskawicznym ruchem wyrwał pistolet, wymierzył i spuścił kurek. Meksykanin runął z przebitą piersią. Jego kamraci chwycili za broń, aby pomścić śmierć przywódcy, ale już sto strzelb huknęło z zagajnika; stu jeźdźców wypadło z impetem. Napadnięci zostali okrążeni i wytrzebieni, zanim zdążyli zemścić się na którymi z napastników.
 — Czy żaden nie żyje? — zapytał Juarez.
 — Żaden — odpowiedział Sternau, zbadawszy poległych.
 — Szkoda. Nikt nam nie udzieli wskazówek.
 — Nie szkodzi — oświadczył Sępi Dziób. — Wiem wszystko.
 — No, gdzie znajdziemy statki?
 — Tam, gdzie je zostawiłem.
 — Ale gdzie będą wyładowane?
 — Nad rzeką Sabinas, jak uprzednio ułożono.

41