Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/50

 — Panie doktorze!
 Padli sobie w objęcia i uścisnęli się serdecznie.
 — Niech Bóg błogosławi wam powrót utraconego szczęścia, panie doktorze, i niech w radość zmieni przebyte cierpienia.
 — Dziękuję panu, milordzie. Ranek następuje po każdej nocy. Tęskniłem do tego powrotu, jak nawrócony grzesznik do rozgrzeszenia. I Bóg był miłosierny. Ale, nie zapominajmy o sennorze Juarezie, który może żądać od nas uwagi!
 — O, mogę tylko prosić o wybaczenie, że jestem mimowolnym świadkiem waszego spotkania, — odparł z łagodną powagą prezydent. — Należycie teraz do siebie, więc ja się wycofuję.
 — Nie! — rzekł Sternau. — Chwila włada nad nami. Jest naszym panem i mistrzem, którego musimy słuchać. Powiedz, milordzie, czy wiedziałeś, że masz przed sobą Pabla Corteja?
 — Tak; oznajmił mi to głośno Sępi Dziób.
 — Czy walczyliście z nim?
 — Czy osobiście brał udział w walce, nie wiem.
 — Nie mogłeś poznać?
 — Było ciemno.
 — Sępi Dziób mniema, że go oślepił.
 — To możliwe. Słyszałem, jak Cortejo ryczał z bólu i widziałem, jak chłodzono mu twarz wodą.
 — W takim razie nie mógł brać osobiście udziału w walce. Bardzo nam teraz zależy na tem, aby się dowiedzieć o jego dalszych losach. Niedawno natrafiliśmy na rozbitków jego szajki i wytępiliśmy ich co do nogi. Przywódca twierdził, że Cortejo nie żyje, że został

44