Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/55

a drugi czerwonobrunatny. To jeździec, którego dziś spotkaliśmy, nikt inny. Miał dwa takie konie.
 — Uff! Czerwoni mężowie byli jeszcze uważniejsi.
 Mówiąc to, wskazał na las, z którego wyłonili się dwaj Apacze na spienionych wierzchowcach.
 — Skąd oni wracają?
 — Niech mój brat z nimi pomówi!
 Skoro się zbliżyli, Sternau zapytał:
 — Czy moi bracia tropili ślady?
 — Matava-se odgadł — stwierdził jeden. — Prowadzą do miejsca, gdzieśmy spotkali myśliwego.
 — A więc to on?
 — Tak, to on.
 Sternau zmiarkował, że to nie wszystko.
 — Ale czemu moi czerwoni bracia tak się zajmują owym myśliwym? — zapytał przywódcy. — Czy, aby odkryli coś jeszcze?
 — Tak; Matava-se mniema, że jeździec przeprawił się przez rzekę? Wojownicy Apaczów to samo myśleli, ale, kiedy jechali dalej, odnaleźli jego ślad.
 — A więc tutaj wjechał do rzeki, a nieopodal zawrócił z niej? Trudno zrozumieć. Aby tylko napoić konie, nie trzeba wszak wjeżdżać do rzeki. Poza tem, skoro miał tak prędko wrócić na brzeg, poco mu było sitowie? A zatem, należy przypuszczać, że zamierzał się przeprawić, ale z jakiegoś powodu zrezygnował z tego.
 — Matava-se jest nader przenikliwy.
 — Ach, moi czerwoni bracia znaleźli coś?
 — Tak. Niech mój brat mi towarzyszy.
 Indjanin zaszył się w sitowie, a Sternau szedł za

49