Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/58

wsiadł na koń i pojechał. Na parowcu oczekiwano go z niecierpliwością.
 — Znaleziono? — zawołał jeszcze zdala Juarez.
 — Tak — odparł.
 — Jego samego?
 — Nie; tylko, niestety, jego ślad.
 — Biada! A więc żyje?
 — Pewnie. Tą chustką przewiązywał sobie oczy.
 Mówiąc to, Sternau wszedł na pokład i pokazał chustkę.
 — Co jeszcze wiecie o nim? — zapytał lord.
 — Przedewszystkiem, że na pewno ma poranione oczy. Po drugie, że pływał na małej tratewce.
 — A więc słusznie przypuszczał mój sternik, że jego własni najemnicy wydali go na sztych.
 — W takim razie przeżył kilka okropnych godzin. To nie przelewki być ślepym i samotnie pływać na tratwie.
 — Przypuszcza pan zatem, że istotnie oślepł?
 — Przynajmniej chwilowo. Gdyby wzrok mu dopisywał, nie zostawiłby chustki. Zapewne spadła mu z twarzy i nie mógł jej znaleźć. Prąd zaniósł na brzeg jego małą tratwę. Poczuł ląd i wydostał się na ziemię, gdzie znaleziono go pośród sitowia.
 — Kto? — badał prezydent.
 — Myśliwy, któregośmy dziś spotkali.
 — Ach, ten! A więc nasi Apacze się spóźnili?
 — Tak, niestety; ten myśliwy pojechał z nim, jak się zdaje, w kierunku południowym.
 — To jeszcze nieźle. Został więc w kraju. Gdyby zaś znalazł się na drugim brzegu, dotarłby do Te-

52