Strona:Karol May - Trapper Sępi-Dziób.djvu/90

 — Niema łaski! Musisz umrzeć! — ryknął Indjanin wściekle, chwytając nieomal omdlałego lewą ręką, a prawą podnosząc do ciosu.
 — Nie jestem waszym wrogiem. Żywiłem jeńców. Beze mnie zginęliby z głodu i pragnienia.
 Ale Miksteka nie zwracał na ten okrzyk uwagi. Zamierzał już przebić wroga, gdy Sternau uchwycił jego wzniesioną prawicę.
 — Stój! — padł rozkaz. — Musimy uprzednio wysłuchać tego człowieka!
 Indjanin zwrócił ku Sternauowi twarz, którą zniekształciło podniecenie.
 — Cóż to ciebie obchodzi? Powaliłem tego człowieka i pokonałem; życie jego jest moją własnością!
 — Jeśli istotnie uczynił to, co mówi, zasługuje na ułaskawienie.
 — Zwyciężyłem go, powinien tedy umrzeć!
 Sternau wyciągnął rewolwer i opuścił rękę Indjanina.
 — Zakłuj go, jeśli się ważysz czynić naprzekór mojej woli!
 Skierował lufę w czerwonoskórego, który nie mógł się oprzeć przemożnemu wpływowi postaci Sternaua.
 — Grozisz mi, swemu sojusznikowi?
 — Tak. Jeśli go zabijesz, runiesz martwy!
 — Dobrze. Pomówię z Bawołem Czołem!
 — Owszem, pomów, ale nie próbuj przełamywać mojej woli!

84