Strona:Karol May - U Haddedihnów.djvu/115

dząc przy blasku ognia, z jakim apetytem pałaszuję, rzekł:
 — Człowiek, który ma żonę, jest zupełnie inną istotą, aniżeli samotnik. Nie mógł­ bym teraz nic przełknąć, nawet gdybym był głodny, jak wilk.
 — Tak sądzisz? Mojem zdaniem, gdybyś był głodny, jadłbyś z pewnością.
 — Nie wierz w to, sihdi! Gdy człowiek tęskni za tymi, których opuścił, nawet największy głód nie wywołuje apetytu. A gdy...
 Przerwał. Po chwili ciągnął dalej z taką miną, jakgdyby wpadł mu do głowy jakiś ważny pomysł:
 — Sihdi, nadszedł czas, w którym powinieneś mi powiedzieć, o czem rozmawiałeś z Hanneh, najpiękniejszym z pośród wszystkich kwiatów.
 — Hm. Właściwie chciałem jeszcze poczekać.
 — Jeszcze? Cóż ci wpada do głowy? Chcesz naciągnąć mą duszę, aby się stała podobna do długiej taśmy, sięgającej z Mossulu do Basry? Czy będziesz tak okrutny, aby tęsknotę moją, podobną do pięknych tre-

111