Strona:Karol May - U Haddedihnów.djvu/50

wia swych poddanych, ze chce cofnąć opiekę?
 Pytanie było śmiałe. Ściągnął ponuro brwi i zapytał:
 — A gdybym cofnął?
 — Imię twe byłoby na wieki shańbione.
 — A wy — zgubieni.
 — Nie, wcale nie!
 — Mówisz, jak szalony!
 — Mówię, jak człowiek świadomy swej siły. Jeżeli ci o mnie opowiadano, słyszałeś zapewne i o moich czarodziejskich strzelbach?
 — Opowiadają, że możesz strzelać bez ładowania, a nigdy nie chybisz. Nie wierzę.
 — Ale uwierzysz. Odmierzcie sto kroków, wetknijcie w ziemię dziesięć dzid. Przebiję wszystkie, nie nabijając strzelby.
 W odpowiedzi na te ryzykowne słowa rozległ się pomruk. Szeik odwrócił się i rozmawiał półgłosem ze swoimi towarzyszami. Halef szepnął:
 — Jeżeli się zgodzą na twoją propozycję, wygraliśmy, sihdi!
 Po krótkiej chwili szeik odwrócił się i rzekł:

46