Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/10

 — Jakto? Chcesz uciekać pieszo?
 — Tak.
 — Pieszo! W takim razie można przysiąc, że nas schwytają.
 — Ależ nie. Uciekniemy pieszo, ale niedaleko, — nie wyjdziemy nawet z doliny.
 — Nie? Wytłumacz mi dokładniej!
 — Przedewszystkiem idzie o broń. Należy pogodzić się z faktem, że teraz nie zdołamy jej odzyskać. Skoro więc umkniemy daleko, stracimy ją na zawsze. A zatem zostaniemy tutaj, aby czekać chwili, kiedy będziemy mogli broń odzyskać.
 — Jakże możemy zostać? Czy istnieje tu jakaś kryjówka, w której moglibyśmy się schronić?
 — Tak. Grobowiec wodza.
 — Ach, co za zuchwały pomysł!
 — Nie tak zuchwały, jak sądzisz. O wiele zuchwalej byłoby opuścić Dolinę Śmierci i biec po dalekiej równinie, gdzie będziemy długo wystawieni na strzały. Prześladowcy poczną następować nam na pięty już od samego rana. A czem to się powinno skończyć wobec braku koni, chyba sam rozumiesz.
 — Ale czy już pewne, że nie zdołamy zbliżyć się do wierzchowców i odzyskać broni?
 — Prawie pewne. Nietylko zresztą o broń idzie, ale również i o inny sprzęt, który nam zabrano.
 — Czy nie moglibyśmy przekraść się i złowić pokryjomu?