Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/101

 — I przebędziesz sama daleką drogę między tylu wrogiemi plemionami?
 — Nie lękam się tych plemion. Biedna squaw nie ma wrogów.
 — To prawda. Żaden prawdziwy wojownik nie wyrządzi ci krzywdy. Ale dlaczego chcesz się rozstać z mężem?
 — Ponieważ zmusił mnie, abym porzuciła ojczyznę i wywędrowała aż tutaj! Tam mieszkają moi rodzice i bracia, a tu powoli usycham z tęsknoty.
 — Czy twój mąż źle się z tobą obchodzi?
 — To niegodny człowiek. Nienawidzę go!...
 — Dobrze. Damy ci tyle pieniędzy, że wystarczy na drogę.
 Dałem jej, ile mogłem. Emery ofiarował dzięsięć razy więcej, Vogel dodał kilka dolarów, a Winnetou ziarenko złota, wyciągnięte z za pasa. Krzyknęła radośnie:
 — Sennores, dziękuję wam! Mieliście tu zginąć, a oto pomagacie biednej niewieście. Jakże się cieszę, żeście uszli cało!
 — Jakie były zamiary naszych wrogów? — zapytałem.
 — Podczas waszego snu chcieli was pojmać.
 — Czyj to plan?
 — Obu białych, ojca i syna. Z początku przybył syn wraz z białą squaw. Sądził, że już nie żyjecie. Potem przyjechał ojciec i opowiedział, że pędzicie jego śladem i żeście zamordowali i obrabowali jego brata.