Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/102

Kazano nam wejść na wierzchołek góry, wypatrywać was i zaprosić do naszego domu. Skoro przyszliście, mimo niepogody musiałam jechać do Flujo blanco, aby zawiadomić sennorów. Przybyli ze wszystkimi wojownikami.
 — Czy nie mogłaś nas ostrzec?
 — Nie. Czyż nie uważałam was za złoczyńców? Ale gdy zwróciłeś się do mnie tak przyjaźnie, zrozumiałam, że nas oszukano. A teraz obdarowaliście mnie szczodrze. Chciałabym się wywdzięczyć...
 — Możesz się wywdzięczyć, udzielając wskazówek, o które cię poprosimy.
 — Pytaj tylko, sonnor! Chętnie będę odpowiadała.
 — Ufam ci, bo masz dobre i uczciwe wejrzenie. Twój mąż opisał nam wczoraj drogę do puebla. Czy myślisz, że nas nie oszukał?
 — Nie. Ojciec białego sennora zalecił mówić prawdę.
 — Ale wszak usiłowano nas pojmać w tym domku!
 — Gdyby się ten plan nie powiódł, chciano na was zastawić potrzask.
 — Czy wiesz jaki?
 — Tak. Wiedzieliśmy o wszystkiem. Cieszono się powszechnie, gdyż chciano wywrzeć na was zemstę za dawne sprawy.
 — Mam nadzieję, że opowiesz nam szczegółowo o tej drugiej zasadzce!