Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/111

 Winnetou bowiem zniknął na prawo w krzakach, Domyśliłem się jego zamiarów.
 — Dziwna rzecz, jak jednomyślnie zwykliśmy decydować w skomplikowanych okolicznościach, — odparłem. — Jestem pewien, że Apacz poczołgał się wprost nad pueblo, aby spojrzeć wdół i zastanowić się nad sposobem zejścia do kotliny.
 Nie myliłem się bynajmniej. Wkrótce Winnetou wrócił i rzekł:
 — Jedna tylko droga bez rozlewu krwi prowadzi do celu. Musimy się spuścić na górną platformę.
 Mówił w języku Siouxów, a to z tych samych powodów, które skłoniły nas do porozumiewania się po niemiecku.
 — Czy myślisz, że nasze lassa wystarczą? — zapytałem.
 — Tak.
 — I że się nie przerwą?
 — Nie. Nasze trzy lassa są tak długie, że jeśli je zwiążemy w jedno, to sięgną do najwyższej platformy puebla.
 — Ale jak je umocujemy na górze?
 — Niedaleko krawędzi wznosi się drzewo o tak mocnych korzeniach, że na pewno wytrzyma nasz ciężar. Przypuszczam, że mój brat zgodzi się dziś wieczorem przeprawić nadół?
 — Tak. Zamierzałem zaproponować ci to samo. Ale na czem strawimy czas do wieczora?
 — Czy mój brat nie umie sam sobie odpowiedzieć na to pytanie?