Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/16

 — Alarm wybuchnie za kilka minut. Poczęliśmy sobie dosyć głupio! Skoro nas tutaj odkryją, jesteśmy zgubieni!
 — Nie tak prędko, jak sądzisz!
 — Cóż w tym wypadku poczniesz?
 — Jedyną rzecz właściwą. Mianowicie rzucę się na wodza i pochwycę jako zakładnika.
 — Ale jeśli nas stąd nie wypuszczą...
 — Pah! Muszą wypuścić!
 — Lecz nagromadzą głazy za płytą.
 — Głazów nie zgromadzą zbyt szybko. Starczy nam mocy. Chwila wysiłku, a płyta runie. — — Cicho, sza, uwaga!
 W dolinie rozległ się głośny i ostry krzyk — indjański okrzyk alarmowy.
 — Czy to wódz krzyczał? Wyjrzyj — no, Charley, prędzej, prędzej!
 Podczas naszej krótkotrwałej rozmowy tak się rozjaśniło, że wzrok mój sięgał teraz aż do źródła. Widziałem cały obóz i okolicę. Tak, to wódz wydał okrzyk. Stał pod rysą, w której nas więziono, a w której leżeli obecnie spętani i skneblowani strażnicy. Jego okrzyk zbudził wojowników. Skoczyli na równe nogi i skupili się dokoła wodza.
 Zrazu powstał wir tłoczących się ludzi i głów, poczem całkowicie ucichło. Wódz polecił uwolnić strażników od więzów i kneblów. Stanęli przed nim — a zatem nie uśmierciliśmy ich uderzeniami w skronie. Wkrótce znów rozległo się wycie. Czerwoni rzucali dookoła badawcze spojrzenia, lecz nas, oczywiście, nie