Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/19

go absolutnie nie brakowało. Co za radość odzyskać swoją broń i ponadto całą amunicję!
 — Teraz umykajmy! — krzyczał Emery, śpiesząc do koni.
 — Jeszcze nie! — zawołałem. — Musimy wybadać przedtem, co tam na górze słychać.
 — Nie jest to konieczne! Czerwoni już nas nie pochwycą! Żaden Indsman nie odważy się zbliżyć, skoro odzyskaliśmy broń.
 — Owszem, jeśli będziemy na równinie. Ale tymczasem tkwimy w tym kotle i niewiadomo, czy wyjdziemy stąd niepostrzeżenie. Przedewszystkiem więc trzeba pójść na zwiady.
 — Co za przesadna ostrożność! Ulegam, aczkolwiek nie widzę konieczności.
 Wdrapaliśmy się po stromej drodze. Przewidując, że wódz wraz z innymi wojownikami może każdej chwili wrócić, właziliśmy bardzo ostrożnie. Szybko przebiegaliśmy miejsca otwarte, kryli się za głazami, aby podsłuchać, czy nikt się nie zbliża. I słusznie! Gdyż oto, stojąc za zakrętem, usłyszeliśmy tupot kopyt. Winnetou był naprzedzie. Wyjrzał za skałę, potem zwrócił się do nas, szepcząc:
 — Wódz nadjeżdża.
 — Sam jeden?
 — Tak.
 Szmer umilkł. Wódz zatrzymał się i spojrzał wdół. Gdybyśmy nie założyli zpowrotem płyty, zrozumiałby, że się ukrywamy w dolinie. Ale teraz nie powziął żadnego podejrzenia i pojechał dalej.