Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/35

wolona, wówczas odpowiem panu tak, skoro się do tego... zmuszę.
 Rozmowa przybierała obrót nieco męczący. Dlatego ucieszyłem się, kiedy wrócił Franciszek. Przyniósł jakieś zawiniątko. Złożywszy na stole, podał mi rękę i rzekł:
 — Serdecznie pana witam, panie doktorze! Któżby mógł przypuszczać! Oniemiałem ze zdumienia, ale i radości, gdy pana ujrzałem. Ale teraz uczcimy nasze spotkanie. Przyniosłem coś w tym celu. Odgadnijcie, co!
 — W każdym razie wino?
 — Tak, ale jakie? Oto przeczytaj pan!
 — Riedesheimer Berg — przeczytałem.
 — Tak — rzekł, śmiejąc się i podsuwając mi pod oczy flaszkę. — A teraz dziwi się pan bardzo?
 — Nie, wcale nie. Raczej się gniewam.
 — Dlaczego?
 — To wino nie jest prawdziwe.
 — Z początku skosztujemy!
 — Niekoniecznie, gdyż nawet etykieta jest podrobiona. Miejscowość nazywa się Rüdesheim, a nie Riedesheim.
 — Ach! — krzyknął rozczarowany, oglądając uważniej etykietę. — Tego nie zauważyłem.
 — Gruby byk ortograficzny! Jeśli etykieta została tu wydrukowana, to tem bardziej wino tutaj było tłoczone. Ileż pan zapłacił za flaszkę?
 — Piętnaście dolarów.
 — Za dwie?