Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/37

 — Twierdziła poprzednio, kiedy pana tu nie było, że nie ma chęci zostać znów miljonerką.
 — Miljonerką? Czy do tego właśnie chciałby ją pan zmusić?
 — Tak. Mówię z całą powagą.
 — To byłoby więcej niż dziwne, więcej niż cudowne! — zawołał, zrywając się z miejsca.
 Marta wpatrzyła się we mnie uważnie, ale nadal milczała.
 — Nic cudownego niema w tej całej sprawie — rzekłem. — A dziwne jest tylko to, żeśmy jeszcze jej nie zlikwidowali.
 — A więc niech pan odrazu przystąpi do rzeczy! Wyraził pan swego czasu przekonanie, że towarzysz Smalla Huntera jest oszustem i nazywa się Jonatan Melton.
 — I tak jest istotnie.
 — Czy spotkał go pan?
 — Tak, jak również Smalla Huntera. Jednego martwego, drugiego żywego.
 — Którego?
 — Meltona. Smali Hunter nie żyje.
 — Mój Boże! A więc jesteśmy spadkobiercami ogromnego majątku!
 — Miljonowego! — dodałem.
 Schwycił się za głowę i rzekł:
 — Ktoby chciał uwierzyć! Co za radość! Chociażby przez wzgląd na rodziców! Teraz czuję, że z radości można umrzeć, lub zwarjować. Podejdź-że