Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/48

by uciec się do fortelu Winnetou. Cóż, kiedy przepadło. Nie mówmy już o tym wypadku, nie przysparzajmy sobie zgryzoty.
 — Tak, mówmy lepiej o wiadomościach, które zdołałeś zebrać. Czy masz co ważnego?
 — Tak. Jonatan Melton był tu i zatrzymał się z narzeczoną u Plenera.
 — Kiedy?
 — Wczoraj przed obiadem. Oboje posilili się, zmienili zaprzęg i bezzwłocznie odjechali.
 — Karetą?
 — Tak. Plener dał im przewodnika. Pojechali przez Acoma do małego Colorado.
 — Gdybyż to można było wierzyć! A nuż chcieli sprowadzić nas na manowce.
 — W takim razie Plener byłby w zmowie z Jonatanem.
 — Niekoniecznie. Jonatan mógł go oszukać, aby i nas okpić.
 — Może. Plener robi wrażenie hotelarza, kutego na wszystkie cztery nogi, ale łotrem nie jest na pewno. I pocoby Jonatan się trudził, aby zachować ostrożność? Wszak jest pewny, że zginęliśmy w Dolinie Śmierci.
 — Być może. I właśnie dlatego nie zaciera za sobą śladów. Czy to wszystko?
 — Nie. Plenerowi nie chciałem zbytnio narzucać się z pytaniami. Zwróciłem się do jego ludzi, ale nic z nich nie mogłem wyciągnąć. Wobec tego wieczorem znów zagadnąłem hotelarza. Powiedział, że dziś przed