Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/68

konie, które tak tętniły, że człowiek niedoświadczony mógł przyjąć tętent za tupot dziesięciu, lub więcej biegnących ludzi. Musimy obudzić Emery’ego i Winnetou, gdyż jestem przekonany, że to Meltonowie.
 Obudziliśmy ich. Podzielali moje zdanie. Emery rzekł:
 — Tak, to oni. Uciekli — jedźmy w te pędy za nimi!
 — Nie — oponował Winnetou. — Moi bracia muszą poczekać, aż się rozwidni, inaczej zgubimy ślady.
 — Nie musimy czekać. Wiemy, w jakim kierunku uciekają.
 — Nie, nie wiemy, — rzekłem. — Winnetou ma słuszność. Musimy bezwarunkowo czekać.
 — Wiadomo nam, że dążą do małego Colorado. Jeśli pojedziemy w tym samym kierunku, to koniec końcem natkniemy się na ich trop.
 — Ale mogli teraz obrać inny kierunek, aby nas zmylić.
 — Chyba nie wątpią, że im się nie uda.
 — O nie! Skąd mają przypuszczać, że znamy cel ich jazdy? Przyjechali do Albuquerque później, niż Jonatan, a zatem nie mógł im opowiedzieć o naszem spotkaniu. Sądzą, że to ich ścigaliśmy i że nie wiemy, gdzie mają się spotkać z Jonatanem. Dlatego prawdopodobnie zechcą nas wodzić po innych drogach.
 — Well! Ale cożto szkodzi? Pojedziemy wprost