Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/77

Poznał nas, zaklął, chciał się zerwać, ale odrazu spadł zpowrotem.
 — Niech pan leży, master! — rzekłem. — Śmierć siedzi panu na piersiach i czem bardziej się pan wysila, tem szybciej pana zabierze.
 Obejrzał się dookoła, spostrzegł krew, opatrunek i zapytał cichym, zdławionym głosem:
 — Krew — krew — gdzie — skąd?
 — Z pańskiej piersi.
 — Kto — kto?
 — Brat.
 — Tomasz — mój brat — —
 Przymknął powieki, aby zastanowić się nad straszną wiadomością, potem otworzył oczy. Wściekłość odmalowała się na jego zawsze jeszcze szatańsko-pięknej twarzy i, zgrzytając zębami, rzekł:
 — Niech Bóg przeklnie tego mordercę, Judasza Iskarjotę! Wydał mnie w wasze łapy!
 — To jeszcze drobnostka. Prawdopodobnie wydał pana nietylko nam, lecz i śmierci. Czas porachować się z sumieniem.
 — Gdzie — gdzie jest?
 — Uciekł na pańskim koniu.
 — Tak, tak, teraz już wiem! Jego koń się potknął, a ja zsiadłem ze swego, aby mu pomóc. Wówczas chciał skoczyć na mego wierzchowca. Kłóciliśmy się — dosiadłem konia. Więcej nic nie wiem!
 Podaję jego słowa w formie płynniejszej, bez