Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/78

pauz, które następowały po każdym wyrazie. Wyjaśniłem rannemu:
 — Nie dosiadł master konia — strącił pana uderzeniem kolby. Potem widzieliśmy, że nachylił się nad panem. Wówczas właśnie pchnął pana nożem w pierś.
 — Nachylił się? — zapytał i dodał szybko: — Gdzie mój surdut?
 — Tu leży.
 — Podajcie mi go, natychmiast!...
 Podałem mu skrwawiony surdut. Macał drżącą ręką kieszeń boczną, ale nic nie znalazł.
 — Pusta — jęknął. — Pusta!... Ograbił — —
 — Co?
 — Pugilares z pieniędzmi!... O ten Judasz, ten Judasz! I to jest mój brat!...
 — Czyje to były pieniądze?
 — Moje, moje — —
 — Ale skradzione, zagrabione?
 Milczał. Dopiero po wtórnem zapytaniu odparł:
 — To was nie obchodzi, wy, wy —!
 Zobaczył obok siebie nóż, który wyciągnęliśmy mu z za pasa, pochwycił go i zamierzył się na mnie. Mimo osłabienia niełatwo mu było wyrwać nóż z ręki.
 — Nie zadawaj sobie master trudu, aby przekonać nas o swojem usposobieniu, — rzekłem. — Znamy pana i tak dosyć dobrze.
 Walka, aczkolwiek krótka, pogorszyła jego stan — krew wypływała z rany obficiej. Zawarł oczy. Podczas