Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/79

gdy usiłowałem zahamować krwotok, szeptał jakby nieprzytomnie, powoli, z długiemi pauzami:
 — Schwytany — pojmany! — Winnetou — Shatterhand — psy! — Ograbiony — zakłuty — przez Tomasza — przeklęty Judasz — przeklęty Iskarjota. — O zemsty, zemsty — zemsty!...
 Bredził półprzytomnie. Wykorzystałem ten stan, aby się czegoś dowiedzieć, i zapytałem:
 — Zabrał pańską część pienędzy Huntera, ten szubrawiec?
 — Tak — pieniądze Huntera!... — potwierdził, nie otwierając oczu.
 — A miał wszak tyleż, co i pan?
 — Tak, akurat tyleż — —
 — A resztę posiada Jonatan?
 — Jonatan — — Zemsty... Zemsty!...
 — Nie ominie go. Pojedziemy za nim do — —
 Czekałem z naprężeniem, co odpowie.
 — Do Flujo blanco — Whitefork — wyszeptał.
 — Gdzie leży zamek Judyty?
 — Jej zamek — — jej pueblo — —
 Naraz rozwarł szeroko oczy, wraził mi je w twarz krzyknął:
 — Kim jesteś?
 — Zna mnie pan.
 — Tak, ja... znam ciebie! Old Shatterhand... Winnetou, obaj djabli — — djabli! — Czego się pytasz? Zostaw mnie w spokoju!
 — Myślałem, że mamy pana pomścić?
 — Pomścić — —! Tak — tak — tak!... Pędźcie za