Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/87

 — Nie, w starej pocztowej karocy. Towarzyszył im woźnica i przewodnik z Albuquerque, który jechał obok karety na koniu. Wczoraj w nocy przybył jeszcze jeden biały. Słyszałem, że to ojciec owego białego, z którym przyjechała squaw.
 — Kto ci mówił?
 — On sam.
 — Kiedy?
 — Kiedy był u mnie.
 — Hm! Przyjechał w nocy i był u ciebie? To dziwne! Kto wśród nocy znajduje twój dom, musi go dobrze znać. Czy był u ciebie już przedtem?
 — Nie. Ale moje ognisko płonęło, a drzwi były otwarte. Światło rozlewało się wdal. Zauważył je i przyszedł zapytać o drogę do puebla. Przenocował u mnie i o świcie zaprowadziłem go do celu podróży.
 — Jak daleko stąd?
 — Dwie godziny szybkiej jazdy.
 — A zatem jesteś zaprzyjaźniony z białymi i czerwonymi mieszkańcami puebla?
 — Tak.
 — Czy nie powiedzieli ci, że my przybędziemy?
 — Nie. Jedziecie do puebla?
 — Tak. Czy rano pokażesz nam drogę?
 — Chętnie.
 — Czy trudno ją znaleźć?
 — Kto nie zna drogi, ten może minąć wejście