Strona:Karol May - U stóp puebla.djvu/95

pasmo u dołu, aby dym mógł się ulotnić. Teraz niepodobna nas było z poza domu obserwować.
 — Czemu zamknąłeś drzwi? — zapytał gospodarz. — Chcesz, abyśmy się podusili?
 — Dym swobodnie wychodzi. Nikt się nie zadusi — odparłem.
 — Ale drzwi muszą być otwarte!
 Mówiąc to, podniósł się z miejsca.
 — Proszę cię, niechaj drzwi będą zamknięte. Nie chcę, aby nas widziano z zewnątrz.
 — Kto miałby widzieć?
 — Być może, ty sam wiesz kto.
 — Nikogo tam niema; drzwi będą otwarte!
 Chciał podejść do otworu. Ten upór upewnił mnie w powziętem podejrzeniu.
 — Stój bo strzelam! — zawołałem, przykładając do skroni sztuciec.
 Widząc wycelowaną w siebie lufę, zawołał przerażony:
 — Chcesz mnie zastrzelić?
 — Tak, o ile nie usiądziesz natychmiast przy swojej squaw.
 — A to dlaczego?
 — Nie pytaj, tylko słuchaj!
 — Dom jest mój, a nie wasz!
 — W tej chwili jest nasz. Zależy od ciebie samego, czy go odzyskasz.
 — Jesteście moimi gośćmi. Zaprowadziłem was do siebie. Czy tak wywdzięczacie się za gościnę?
 — Tak, ponieważ zaprosiłeś nas, aby zgładzić