Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/107

podjum, wysłanem cennemi dywanami, siedział sułtan i ćmił z długiej fajki. Obrzuciwszy kapitana badawczem spojrzeniem, rzekł do tłumacza.
 — Klęknij, niewolniku, gdy z tobą mówię!
 Był w Harrarze przyzwyczajony, że poddani mówili z nim, leżąc na brzuchu; jeśli pozwolił komu przemawiać do siebie w pozycji klęczącej, uważał to za dowód niezwykłej łaski. Tłumacz usłuchał i ukląkł. Kapitan nie zrozumiał rozmowy, prowadzonej po arabsku, wyczuł jednak związek jej z upokorzeniem tłumacza, więc zapytał:
 — Dlaczego ukląkłeś?
 — Sułtan mi rozkazał.
 — Ach tak! A kto jest twym panem?
 — Ty.
 — Kogóż więc powinieneś słuchać?
 — Ciebie.
 — W takim razie rozkazuję ci wstać.
 — Sułtan kazałby mnie zabić.
 — Eh! Przedtem posłałbym mu kulkę w głowę. Wstań! Będę z nim mówił, siedząc, ty zaś pozostaniesz w pozycji stojącej; to dostateczny dowód szacunku.
 Tłumacz podniósł się, ale cofnął o kilka kroków, aby go nie mógł dosięgnąć nóż sułtana. Sułtan obrzucił biedaka wściekłym wzrokiem, chwycił za broń i ryknął:
 — Psie, dlaczego wstajesz? Klęknij w tej chwili, albo przebiję cię sztyletem!
 Tłumacz trząsł się jak w febrze; rzucając przerażone spojrzenia w kierunku kapitana, szepnął:
 — Zakłuje mnie, jeżeli nie uklęknę.

103