Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/108

 — Powiedz mu, że prędzej jego dosięgnie moja kula, aniżeli ciebie sztylet.
 Po tych słowach kapitan wyciągnął rewolwer i wycelował w kierunku głowy sułtana. Ten zbladł, niewiadomo, ze strachu, czy ze wściekłości.
 — Czego chce ten niewierny? — zapytał tłumacza.
 — Powiada, że strzeli do ciebie, zanim sztylet zdążysz wyciągnąć.
 Twarz sułtana nabrała dziwnego, trudnego do określenia wyrazu. Tak nie mówił z nim jeszcze nikt na świecie. Kapitan miał jednak tak stanowczą postawę, że sułtan cofnął rękę od pasa i po krótkiej pauzie zapytał:
 — Dlaczego nie pozwalasz, aby ukląkł przede mną?
 — Ponieważ to mój sługa, a nie twój, — odparł kapitan.
 — Czy wiesz, kim jestem?
 — Wiem, bo miano mnie zaprowadzić do sułtana Harraru.
 — Oto mnie masz przed sobą w całej okazałości!
 Słowa te wypowiedziane zostały takim tonem, jakby mówiący spodziewał się, że przybysz padnie przed nim na twarz w pokorze. Tymczasem kapitan odparł spokojnie:
 — A ty, czy wiesz, kim ja jestem?
 — Zameldowano mi kapitana statku, który odważył się ostrzeliwać Zeylę.
 — Oto mnie masz przed sobą w całej okazałości!
 Sułtan obrzucił kapitana zdumionym wzrokiem.
 — Tyś jest marynarz, jam zaś sułtanem wielkiego kraju! — rzekł wreszcie.

104