Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/111

 — Tego nie wiem. Opowiedz raz jeszcze sam, o co ci chodzi.
 Sułtan usłuchał i opowiedział, co się stało w Harrarze, oraz jakie kroki poczynił, aby — schwytać zbiegów. Przemilczał to, co, zdaniem jego, mogło mu zaszkodzić. Ale wściekłości ukryć nie potrafił i kapitan wyczuł, że byłby zdolny do najstraszniejszych okrucieństw, gdyby zbiegowie dostali się znowu w jego ręce. Kończąc, zapytał:
 — Czy uważasz, że jeszcze można schwytać zbiegów?
 — Tak.
 — W jaki sposób? Czy za pośrednictwem przytrzymanego Somali?
 — Nie. Ten Somali jest dzielnym człowiekiem i wiele zaryzykował. Zginie raczej, a nie zdradzi swego ojca.
 — Będę go dręczył, wystawię na męki śmiertelne.
 — To ci się nie uda, bo ten człowiek sam się zabije. Przynajmniej jabym tak postąpił na jego miejcu.
 — Nie ma broni przy sobie.
 — Można się życia pozbawić nawet bez broni. Bywali jeńcy, którym zabrano wszystko, aby nie mogli popełnić samobójstwa, a którzy jednak pozbawiali się życia. Czy wątpisz, że dokładnie porozumiał się ze swym ojcem i z tamtymi dwoma, zanim wyruszył na poszukiwanie statku? Żebyście go nie wiedzieć jak namawiali i dręczyli, będzie tylko tak czynił i postępował, jak się z tamtymi ułożył.
 — Jakże, mianowicie?
 — Tego nie wiem, nigdy go bowiem nie widziałem nie znam zupełnie. Może ucieknie z więzienia? Może

107