Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/116

bernatora, dodał: — Powiedziałem, że pismo to otrzymasz dopiero później, abyś jednak miał dowód, iż mówię prawdę, weź je teraz.
 Gubernator chwycił pergamin oburącz i zawołał rozpromieniony:
 — To dowód dla mnie, że jesteś szlachetnym człowiekiem. Jesteś mi przyjacielem, jesteś, jedynym przyjacielem z pośród przyjaciół, jedynym dobroczyńcą z pośród dobroczyńców. Powiedz, co mam uczynić, abym sławił twe imię i dobroć?
 — Żądam tylko, byś dotrzymał obietnicy.
 — Co do sprzedaży towarów? Spełnię ją natychmiast.
 Gubernator wyszedł szybkim krokiem. Gdy się oddalił, sułtan odłożył fajkę i rzekł.
 — Chodź, pokażę ci jeńca.
 — Jak się nazywa?
 — Murad Hamsadi.
 Tyran poszedł przodem. Minęli podwórze i dostali się na dziedziniec szerokości ośmiu metrów zaledwie i niemal zupełnie pusty, bo tylko pośrodku stał stary pleciony kosz.
 — Tutaj! — rzekł sułtan. — Odsuń kosz.
 Kapitan ku swemu przerażeniu ujrzał jeńca, tkwiącego w głębokim otworze; postawiono go w nim, potem zaś otwór zasypano w ten sposób, że widać było nad ziemią tylko głowę jeńca. Mimo tych turtur, Somali był przytomny; obrócił oczy na sułtana z wyrazem niesłychanej nienawiści i zkolei zmierzył Wagnera wzrokiem złej ciekawości.
 Kapitan sięgnął do kieszeni i, nie zwracając uwa-

112