Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/120

IV

TYRAN OSZUKANY

Skoro Wagner przybył na pokład, powitał go sternik serdecznym uściskiem dłoni.
 — Dzięki Bogu! — rzekł. — Myślałem już, że jesteście straceni.
 — Rozpoczęliście kanonadę o calutkie dziesięć minut za wcześnie.
 — Nic nie szkodzi. Przekonali się przynajmniej, że niema z nami żartów. A zresztą, gdyby źle było, możeby te dziesięć minut was uratowały. Jakże na brzegu?
 — Świetnie. Opowiem wszystko później. Za chwilę rozpoczniemy sprzedaż. Jak z ładunkiem?
 — Odwróćcie się i popatrzcie.
 Sternik wypowiedział te słowa z wielką dumą i zadowoleniem; miał do tego prawo, cały bowiem pokład był zawalony skrzyniami i belami, które już zostały otwarte.
 — Pracowaliście pilnie! — rzekł kapitan przyjaźnie. — Każcie przyrządzić grogu. Może do wieczora sprzedamy wszystko.
 — Naprawdę?
 — Ależ tak. Patrzcie na brzeg. Oto nadchodzi gubernator.
 — Z kimże to idzie?

116