Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/123

 — A więc nie czytaliście żadnego?
 — Żadnego. Na pokładzie jest co innego do roboty, aniżeli czytanie; na lądzie zaś szynk i wódka. Czytanie sprawiało mi zawsze ból głowy. Mózg mam zbyt delikatny.
 — No, tego nie widać, — rzekł kapitan z uśmiechem. — A więc przeżyjemy dziś coś w rodzaju romansu. Czyście słyszeli, co rano opowiadał gubernator?
 — O tych zbiegłych Hiszpanach i pięknej niewolnicy?
 — Tak. Uratuję ją. Posłuchajcie.
 Wagner opowiedział, jakie ma plany. Sternik słuchał uważnie. Gdy kapitan skończył, uderzył pięścią w ster i rzekł:
 — Niechaj djabli porwą tych flejtuchów, sułtana, gubernatora! Ci Hiszpanie to z pewnością dzielni ludzie i szkoda ich, gdyby się dostali w ręce prześladowców. Pójdę o północy oswobodzić tego biedaka.
 — Jeden z nas musi zostać na pokładzie.
 — Tak, to niestety prawda. Pójdziecie wy, bo wiecie, gdzie się ten Somali znajduje, ją zaś tutaj zostanę.
 — Wezmę ze sobą czterech chłopców. Okręcimy wiosła szmatami i nałożymy drogi, by wylądować poza miastem. Jeden będzie czekał przy łodzi, pozostali już odnajdą drogę.
 — Czy potrzebne motyki i łopaty?
 — Nie, tylko rydle. Motyki narobiłyby zbyt wiele hałasu.
 — Sądzicie naprawdę, że zbiegowie znajdują się jeszcze na lądzie i nie znaleźli okrętu?
 — Jestem o tem przekonany. Przygotujcie wszystko

119