Strona:Karol May - W Harrarze.djvu/128

rozejrzał się za jakimś statkiem; napadnięto go u źródła i, mimo zaciekłego oporu, zawleczono do Zeyli.
 — O panie, jakże ci wdzięczni będą i ojciec mój, i pozostali za to, żeś mnie uratował!
 — Gdzie obecnie przebywają?
 — U stóp góry Elmes.
 — Na Boga, może ich już odkryto? Przecież ciebie schwytano właśnie w tych stronach.
 — Tak, opuściłem ich na chwilę, by napoić wielbłąda.
 — W takim razie z pewnością szukano tam również twych towarzyszy. Nie ulega wątpliwości, że obmacano zakątek góry.
 — A jednak nie znaleziono ich, schowali się bowiem w pewnej kryjówce, znanej tylko szczepowi ojca mego Nikt z obcych nie słyszał o niej nigdy.
 — Gdzież to jest? A może i mnie wiedzieć o niej nie wolno? — zapytał Wagner.
 — Jesteś naszym zbawcą, więc powinieneś wiedzieć o wszystkiem. Przed wiekami mieszkał mój ród u wybrzeża. Żył z sąsiadami w niezgodzie, a ponieważ napadali nań często, więc praojcowie nasi urządzili sobie kryjówkę, w której czuć się mogli bezpieczni. W ścianie góry szczelina prowadziła do głębokiej, szerokiej pieczary; zamurowano ją, zostawiono tylko wejście u dołu i otwór u góry, aby powietrze miało dostęp. Mur pokryto ziemią, która zczasem porosła trawą i krzewami. Szczelina jest tak głęboka, że może pomieścić dziesięć wielbłądów i dziesięciu ludzi.
 — I tam cię Hiszpanie oczekują?
 — Tak. Z pewnością zmiarkowali, że zostałem

124